Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας

Καλώς ήλθατε, στο blog μου. Κάθε χρόνο, χιλιάδες μαθητές, καλούνται να εξεταστούν στην Ιστορία Γ Λυκείου Ανθρωπιστικών Σπουδών. Αν ο μαθητής κατανοήσει αυτό που μελετάει, τότε η Ιστορία θα του δώσει ακόμη παραπάνω. Αναμφίβολα το μάθημα της Ιστορίας είναι ιδιαίτερο, γι’ αυτό θα δώσουμε στους μαθητές πληροφορίες για την κάθε ενότητα μέσω οπτικοακουστικού υλικού. Πάντως, αν οι μαθητές δεν κάνουν σύνθημά τους το «Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως», τότε το blog από μόνο του λίγα θα καταφέρει.

Ο παρευξείνιος ελληνισμός το 19ο και 20ο

Η Σημαία της Ποντιακής Δημοκρατίας, κατά την περίοδο προσπάθειας αυτονόμησης της περιοχής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η περίοδος της αυτονομίας και η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

Ένωση της ΚΡΗΤΗΣ με την ΕΛΛΑΔΑ την 14/12/1913 [1/12/1913 σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο]
Παρουσία του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α' και του Πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου πραγματοποιείται στο ιστορικό φρούριο Φιρκά των Χανίων η επίσημη τελετή της ανύψωσης της ελληνικής σημαίας ως επισφράγιση της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.
Η ταινία ανοίγει με γενική άποψη του λιμανιού των Χανίων. Αξιωματικοί αναμένουν στην προκυμαία την αποβίβαση των επισήμων. Στα ανοιχτά του λιμανιού διακρίνονται το θωρηκτό «ΑΒΕΡΩΦ» και τα πλοία που το συνοδεύουν. Πλήθος κόσμου έχει συγκεντρωθεί στην προκυμαία και σε πλοιάρια που πλέουν κοντά στην ακτή.
Πλάνο από κινούμενη άμαξα καταγράφει την κίνηση πεζών και οχημάτων σε δρόμο της πόλης, η οποία είναι στολισμένη με μεγάλες ελληνικές σημαίες. Άκατος κατευθύνεται από την προκυμαία προς το «ΑΒΕΡΩΦ». Στο κατάστρωμα του πλοίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος με ημίψηλα ποζάρουν στο φακό.
Απόψεις των πλοίων και των σημαιοστολισμένων δρόμων των Χανίων. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος αποβιβάζεται από άκατο και κατευθύνεται πεζή στο φρούριο Φιρκά συνοδευόμενος από τον Πρωθυπουργό και τους άλλους επισήμους, ενώ πλήθος κόσμου τους επευφημεί.
Στο στολισμό του χώρου διακρίνεται μαζί με σημαιάκια και το βασιλικό μονόγραμμα Κ. Στο φρούριο Φιρκά ποζάρουν στο φακό ο Βασιλιάς, ο Πρωθυπουργός και οι επίσημοι, καθώς και ο Αναγνώστης Μάντακας και άλλοι Κρητικοί οπλαρχηγοί με τοπικές ενδυμασίες.
Την πανηγυρική έπαρση της σημαίας συνοδεύουν κανονιοβολισμοί από τα πολεμικά πλοία. Ο Κωνσταντίνος και οι άλλοι επίσημοι αποχωρούν μέσα σε ενθουσιώδη ατμόσφαιρα και μεταβαίνουν στο Διοικητήριο. Ακολουθεί δεξίωση.

Η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας»

Η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας» βασίζονταν σε μια παραλλαγή της ελληνικής σημαίας του 1822. Τα τρία γαλάζια τεταρτημόρια, συμβόλιζαν την χριστιανική-ελληνική πλειοψηφία της Κρήτης. Το πρώτο όμως από τα τεταρτημόρια (χρώματος ερυθρού, το οποίο αποδίδεται στην μουσουλμανική-τουρκική μειονότητα) το οποίο απεικόνιζε το λευκό αστέρι, συμβόλιζε και δήλωνε την υψηλή επικυριαρχία του Σουλτάνου στο νησί (και όχι έτσι απλά την μουσουλμανική-τουρκική μειονότητα ή «το κρητικό αίμα που χύθηκε στους αγώνες», όπως, είτε σκοπίμως είτε από άγνοια υποστηρίζουν με παρρησία αρκετοί). Θα πρέπει να τονιστεί εδώ, ότι ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος της Κρήτης, αλλά μια (ημι)αυτόνομη και πλήρως ελεγχόμενη περιοχή από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Ως εκ τούτου, η σημαία δεν συμβόλιζε την ανεξάρτητη Κρήτη (όπως δυστυχώς, λανθασμένα πιστεύουν πολλοί και την αναρτούν με «υπερηφάνεια»), αλλά την υποταγή στην Οθωμανική Πύλη, καθώς το νησί εξακολουθούσε να αποτελεί εδαφικό τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, η συγκεκριμένη σημαία, ουδέποτε αποτέλεσε αγωνιστικό λάβαρο ή επαναστατικό σύμβολο που καθιερώθηκε από τους Κρήτες, αλλά ήταν μια επινόηση των Μεγάλων Δυνάμεων και του Σουλτάνου (το αστέρι μπήκε μετά από δική του απαίτηση).
Η σημαία λοιπόν της Κρητικής Πολιτείας, πέραν της όποιας ιστορικής σημασίας και παρουσίας της στην νεότερη ιστορία, δεν αποτελεί ένα σύμβολο το οποίο θα πρέπει να δημιουργεί «ρίγη» συγκίνησης και συναισθήματα «υπερηφάνιας», (για την σημαία του Σπύρου Καγιαλέ τότε τι θα έπρεπε να νιώθουμε;), σε κανέναν Έλληνα και πολύ περισσότερο σε κανέναν Κρητικό.

Θα πρέπει δε, να σημειωθεί εδώ, ότι εκτός του ότι η σημαία της Κρητικής Πολιτείας αναρτούνταν (υποχρεωτικά) μόνο στα «κυβερνητικά» κτήρια και «δημόσιες» υπηρεσίες (οι γνήσιοι Κρήτες, στα σπίτια τους είχαν την σημαία της Ένωσης), υποχρεωτική ήταν η ανάρτηση και της τουρκικής σημαίας στην «αυτόνομη» Κρητική Πολιτεία:

- Ο ύπατος αρμοστής θέλει αναγνωρίσει την Υψηλήν επικυριαρχίαν του Σουλτάνου και θέλει λάβει μέτρα προς διαφύλαξιν της τουρκικής σημαίας, ήτις κατά την υπόσχεσιν την υπό των 4 δυνάμεων δοθείσαν, θα υψώται εις τι των οχυρωμένων σημείων της νήσου.
(από την Ιστορία του Ελληνικού έθνους, τόμος ΙΔ σελ. 199)

Ο θυρεός της Κρητικής Πολιτείας ήταν παραλλαγή αυτού του Βασιλείου της Ελλάδος, και εμφανιζόταν σε επίσημα έγγραφα καθώς και νομίσματα.

Στόχος του Βενιζέλου ήταν να δημιουργηθεί ένα καθεστώς ανάλογο με εκείνο της

Ανατολικής Ρωμυλίας

Η σημαία της αυτόνομης Ανατολικής Ρωμυλίας

Στα γραμματόσημα των σχεδίων 1881 και 1884 αναγράφεται το όνομα της επαρχίας με Λατινικούς , Ελληνικούς και Κυριλλικούς χαρακτήρες.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Προσφυγικά ρεύματα (σελ. 116,137-169)

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Ανανέωση - Διχασμός(1909-1922)

Η Υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών από τον Βενιζέλο

5. Το Σοσιαλιστικό κόμμα.

Στη σελίδα 97 αναφέρει τις βασικές θέσεις του Σ.Ε.Κ.Ε. Μια από αυτές είναι η παροχή εκλογικού δικαιώματος στις γυναίκες το 1918. {Ψάχνοντας λοιπόν για το συγκεκριμένο θέμα έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο!!!!! Απίστευτο; !!!! }

Αλέξανδρος Παπαναστασίου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου (1876 - 1936) ήταν Έλληνας κοινωνιολόγος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε και πρωθυπουργός.

Η ζωή του

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1876 στο Λεβίδι Αρκαδίας. Ήταν γιος του Παναγιώτη Παπαναστασίου και της Μαριγώς Ρογάρη - Αποστολοπούλου. Σπούδασε Νομικά και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική και τη φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, του Βερολίνου, του Λονδίνου και των Παρισίων.^[1] Την εποχή που σπούδαζε στη Γερμανία, επικρατούσαν εκεί σοσιαλιστικές ιδέες, από τις οποίες επηρεάστηκε και ο τρόπος σκέψης του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με τα θεωρητικά προβλήματα του συνεργατισμού και διαμόρφωσε μέσα του έντονες συνεταιριστικές αντιλήψεις. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1907 και την επόμενη χρονιά ίδρυσε την "Κοινωνιολογική Εταιρία" και ήταν συνιδρυτής (μαζί με τον Δελμούζο και τον [[Θρασύβουλος Πετιμεζάς|Πετιμεζά) της "Ομάδας των Κοινωνιολόγων".
Το 1910, μέλη της Κοινωνιολογικής Εταιρίας ίδρυσαν το Λαϊκό Κόμμα και στις εκλογές του ίδιου έτους ο Παπαναστασίου εκλέχτηκε βουλευτής. Έδωσε έντονες μάχες για την παραχώρηση των τσιφλικιών στους ακτήμονες της Θεσσαλίας.^[1] Το 1916, ως βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων, προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και αντιπροσώπευσε την Επαναστατική Κυβέρνηση των Ιόνιων Νησιών. Το Μάρτιο του 1917 του ανατέθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης η Γενική Διοίκηση των Ιόνιων Νήσων. Εξελέγη πολλάκις βουλευτής (1910, 1915, 1923, 1926, 1928, 1932, 1933 και 1936). Από το 1917 ως το 1920 ήταν Υπουργός Συγκοινωνιών και προσωρινά Υπουργός περιθάλψεως και Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1922 προσυπέγραψε το Δημοκρατικό Μανιφέστο, με το οποίο καταγγέλθηκε η πολιτική των φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό. Για την πράξη αυτή συνελήφθη και φυλακίστηκε.
Το Μάρτιο του 1924 σχημάτισε κυβέρνηση με τη στήριξη του κόμματος των Φιλελευθέρων, η οποία κατέθεσε στις 25 Μαρτίου του 1924 ψήφισμα στη Δ΄ Συντακτική Συνέλευση για την ανακύρηξη αβασίλευτης Δημοκρατίας, κηρύσσοντας έκπτωτη τη μοναρχία.^[1] Το ψήφισμα επικυρώθηκε με δημοψήφισμα στις 13 Απριλίου 1924. Σημαντικά νομοθετήματα της πρωθυπουργίας του θεωρείται η ίδρυση Πανεπιστήμιου στη Θεσσαλονίκη, η αναγνώριση της δημοτικής γλώσσας κ.ά. Από το 1926 έως το 1928 διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζαΐμη. Εκεί εφάρμοσε κάποιες από τις συνεταιριστικές του ιδέες, υπέγραψε πρωτοκολλο για την ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας, και φρόντισε το θέμα των ακτημόνων κ.ά. Στις 26 Μαΐου 1932 πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, η οποία ορκίστηκε αλλά παραιτήθηκε σχεδόν αμέσως, στις 3 Ιουνίου 1932. Από τον Ιανουάριο έως το Μάρτιο του 1933 ήταν υπουργός Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά Γεωργίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Μετά την αποτυχία του κινήματος του 1935 παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο, αλλά απαλλάχθηκε.
Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της βαλκανικής ειρήνης και συνεργασίας και ίδρυσε την οργάνωση "Βαλκανική Ένωση" για το σκοπό αυτό. Αντιτάχθηκε στις δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά. Η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά τον έθεσε σε κατ' οίκον περιορισμό.
Απεβίωσε ξαφνικά στις 17 Νοεμβρίου 1936 από ανακοπή καρδιάς στην Εκάλη. Σήμερα, στο Λεβίδι της Αρκαδίας υπάρχει Μουσείο προς τιμήν της μνήμης του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, το οποίο στεγάζεται στο ισόγειο του Δημαρχείου. Μάλιστα, πέραν των προσωπικών αντικειμένων του, φυλάσσεται και ο εγκέφαλος του Αρκά πολιτικού σε ειδικό χημικό υγρό.

Οι κύριοι συνασπισμοί κρατών όπως δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη τις παραμονές του πολέμου (1914)
ΣΕΛΙΔΑ 96 ΣΧΟΛΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ: Ο εθνικός διχασμός έφτασε στο αποκορύφωμά του με την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου και τη δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη, το 1920.
Ας μάθουμε λοιπόν ποιος ήταν!
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ίων Δραγούμης

Ο Ίων Δραγούμης

Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 1878 - 31 Ιουλίου 1920) υπήρξε διπλωμάτης, εθνικιστής πολιτικός και υποστηρικτής ενός ακραίου ελληνικού σωβινιστικού^[1]. μεγαλοϊδεατισμού^[2]^[3]. Υπήρξε επίσης πρωτεργάτης του Μακεδονικού Αγώνα,της ένοπλης σύγκρουσης του ελληνικού και βουλγαρικού εθνικισμού στην περιοχή της Μακεδονίας^[4],στην οργάνωση του οποίου προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες^[5], λογοτέχνης και πρωταγωνιστής του γλωσσικού κινἠματος του δημοτικισμού^[6], διανοητής με σημαντική συμβολή στην διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας των αρχών του 20ού αι.^[7]. Δολοφονήθηκε στις 31 Ιουλίου 1920 στην Αθήνα, για λόγους πολιτικούς, κοντά στους Αμπελόκηπους. Μέσα στο ασταθές πολιτικό κλίμα που ακολούθησε την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι, συνελήφθη καθ'οδόν προς το γραφείο του και δολοφονήθηκε από στρατιωτικό σώμα ασφαλείας μπροστά σε περαστικούς.^[8]